ชีวิตยามวุ่นวายในร้านค้า

 ในแต่ละวันมีคนเดินเข้าออกร้านค้ามากหน้าหลายตา ไม่จะเป็นลูกค้าขาจร ลูกค้าขาประจำ หรือแม้กระทั่งพนักงานในร้าน ทั้งประจำและพาร์ตไทม์ พวกเขาล้วนหยุดชั่วครู่ ด้วยเป้าหมายบางอย่างในร้าน ก่อนจะออกเดินต่อไป บางคนแวะมาเติมท้องให้หายหิวยามดึก บางคนแวะมาหลบอยู่ในโซนปลอดภัย เป็นเวลาเพียงชั่วครู่ก่อนเดินกลับบ้าน บางคนแวะมาหารายได้ระหว่าง ที่รออะไรบางสิ่งในอนาคต

 ไม่มีเสียงทักทายพูดคุยกันในร้าน ระหว่างผู้มาใหม่และผู้อยู่ก่อนหน้า นอกจากประโยค “สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับ” และ “รับ เครื่องดื่ม ขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมครับ” อันเป็นการสื่อสารทางเดียว…เพราะอย่างที่รู้ว่าร้านค้า เป็นพื้นที่ซึ่งมีเส้นกั้นบางๆ ระหว่างโซนปลอดภัยของตัวเอง กับพื้นที่สาธารณะ

 แต่ที่ฮงโฮมาร์ท ร้านค้าเล็กๆ ในแขวงช็องพา ย่านที่ซึ่งที่ดินไมแพงเท่าคังนัม หรืออับกูจ็องในตำนาน แถมคนที่อาศัยส่วนใหญ่ ก็เป็นผู้สูงอายุ ไม่ก็นักศึกษาที่อาศัยอยู่ในหอพัก ไม่เหมือนร้านค้าขนาดใหญ่อื่นๆ เมื่อวันหนึ่ง ‘คุณฮงโฮ’ ชายร่างใหญ่ผู้เคยเป็นคนไร้บ้าน กินนอนอยู่ในสถานีรถไฟโซล ปรากฏตัวขึ้นที่ร้านค้าแห่งนี้ ในฐานะพนักงานพาร์ตไทม์กะกลางคืน แล้วหลังจากนั้นสายลม แห่งการเปลี่ยนแปลง อันแสนสดชื่นก็เริ่มก่อตัวขึ้น ผู้คนหลากหลายที่แวะเวียนมา ต่างก็ได้รับการปลอบโยน ในวันอันแสนเหนื่อยล้าจากชายไร้บ้าน คนนี้โดยไม่รู้ตัว

 คุณฮงโฮทำให้เรายังมีความหวังว่า บนโลกที่ไม่สะดวกเอาเสียเลยในขณะนี้ ก็ยังมีเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ยิ้มออกมาได้บ้าง

                                                                                                                        Paemika